manitha vanakkamm - kamal hassan kavidahigal

தாயே, என் தாயே! 

நான் உரித்த தோலே அறுத்த கொடியே

 குடித்த முதல் முலையே, 

என் மனையாளின் மானசீகச் சக்களத்தி, சரண்.

தகப்பா, ஓ தகப்பா! 

நீ, என்றோ உதறிய மை படர்ந்தது கவிதைகளாய் இன்று

புரியாத வரியிருப்பின் கேள்! 

பொழிப்புரை நான் சொல்லுகின்றேன்.

தமயா, ஓ தமயா! 

என் தகப்பனின் சாயல் நீ 

அச்சகம் தான் ஒன்றிங்கே 

அர்த்தங்கள் வெவ்வேறு.

தமக்காய், ஓ தமக்காய்!

 தோழி, தொலைந்தே போனாயே 

துணை தேடிப் போனாயோ?

மனைவி, ஓ காதலி!

 நீ தாண்டாப் படியெல்லாம்

 நான் தாண்டக் குமைந்திடுவாய்

 சாத்திரத்தின் சூட்சமங்கள் புரியும் வரை

மகனே, ஓ மகனே! 

என் விந்திட்ட விதையே

 செடியே, மரமே, காடே

 மறு பிறப்பே மரண செளகர்யமே, வாழ்!

மகளே, ஓ மகளே!

 நீயும் என் காதலியே எனதம்மை போல 

எனைப் பிரிந்தும் நீயின்பம் காண்பாயா? 

இல்லை காதலித்த கணவனுக்குள் எனைத் தேடுவாயா?

நண்பா, ஓ நண்பா!

 நீ செய்த நட்பெல்லாம்

 நான் செய்த அன்பின் பலன்

 இவ்விடமும் அவ்விதமே.

பகைவா, ஓ பகைவா! 

உன் ஆடையெனும் அகந்தையுடன் எனதம்மணத்தைக் கேலி செய்வாய்.

 நீ உடுத்தி நிற்கும் ஆடைகளே உனதம்மணத்தின் விளம்பரங்கள்.

 மதமென்றும், குலமென்றும் நீ வைத்த துணிக் கடைகள் நிர்மூலமாகி விடும் 

நிர்வாணமே தங்கும்.

வாசகா, ஓ வாசகா!

 என் சமகால சகவாசி,வாசி!

 புரிந்தால் புன்னகை செய்.

 புதிரென்றால் புருவம் உயர்த்து.

 பிதற்றல் எனத் தோன்றின் பிழையும் திருத்து.

 எனது கவி உனதும்தான்.

 ஆம், நாளை உன் வரியில் நான் தெரிவேன்.